Στο πόνημά του αυτό, ο γνωστός πανεπιστημιακός εξετάζει την περίπτωση της (πολυσχιδούς και πολυτάλαντης) συγγραφέως Παυλίνας Παμπούδη, η οποία εμφανίστηκε στα γράμματα ως εξέχον μέλος της «Γενιάς του ’70» και συνεχίζει μέχρι σήμερα να παράγει έργο ποιητικό, πεζογραφικό, μεταφραστικό, εικαστικό. Από αυτό το ευρύ corpus, η μελέτη του Πούχνερ εστιάζει ως επί το πλείστον στο ποιητικό έργο της Παμπούδη. Στο κύριο μέρος του βιβλίου (κι αφού έχουν προηγηθεί εισαγωγικά κείμενα, εργοβιογραφικά στοιχεία κ.ο.κ.) αναλύονται εξονυχιστικά οι 14 αυτόνομες ποιητικές συλλογές που έχει εκδώσει ως σήμερα η Π. Παμπούδη, αρχής γενομένης από το Σχεδόν χωρίς προοπτική δυστυχήματος του 1971 και φτάνοντας έως το Σημειώσεις για το άγραφο, που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό. Ακολουθούν δύο ενότητες («Η επιστήμη», «Η μύηση»), όπου εξετάζονται συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του γραπτού λόγου και του όλου σύμπαντος της Παμπούδη. Το βιβλίο κλείνει «Με μια προσθήκη για το χιούμορ» – χιούμορ το οποίο ως γνωστόν είναι χαρακτηριστικό και εκ των ων ουκ άνευ στοιχείο του γραπτού (και προφορικού) λόγου της Παμπούδη, που απαντά στο σύνολο του συγγραφικού έργου της: και το απευθυνόμενο σε «μεγάλους» αλλά και το απευθυνόμενο σε «σημερινά, χθεσινά, αυριανά και παντοτινά παιδιά…».