Ένα κουβάρι ο χρόνος, τυλίγεται, ξετυλίγεται, και πάλι απ’ την αρχή. και πάλι απ’ την αρχή. Ο χρόνος ο άτρωτος, το μέτρο στη θνητότητά μας. Άχρονε χρόνε, συμπαντικέ, αόρατε στην παρουσία σου, ορατέ ζωγράφο πάνω μας, σε πλάσαμε όμοιό μας. Αιώνιε χρόνε, πώς κυρτώθηκες; Πώς τα χρόνια μας παιδικό κουβάρι έπλεξες, Χρόνε χωρίς αρχή και τέλος, πανδαμάτορα; Αιώνιε Χρόνε ανθρωποκαταλύτη!