Τον καταδιώκει το αχρησιμοποίητο υλικό της ψυχής των ανθρώπων, που ενώ είναι κάτι άυλο και αόρατο για τους πολλούς, μέσα του ορθώνει πόλεις, πλατείες και γειτονιές και χάνει τις πραγματικές διαστάσεις του κι όσοι τον ξέρουν του λένε να μην αγχώνεται, αλλά είναι επειδή δεν μπορούν να καταλάβουν ότι οι συμβουλές δεν βοηθάνε. Αν πρέπει να δώσω ένα ιστορικό για την εξέλιξη της νόσου του, θα πω ότι ξεκίνησε από απλή έρευνα. Έψαχνε τι μας ξεφεύγει από την κατανόηση του κόσμου. Πώς θα ήταν η ζωή αν κουνούσαμε απ' τη θέση τους τα σίγουρα. Αυτό πρέπει να ήταν και το βασικό του λάθος, γιατί άρχισε να βλέπει το αόρατο πιο χειροπιαστό από αυτό που ζούμε. Βρέθηκε να κρατάει στο χέρι σαν βεντάλια ένα παραξένισμα. Τώρα δεν μπορεί να απαλλαγεί, έγινε προέκταση του χεριού του. Το μέσα και το έξω, το εγώ και το εσύ έχουν ανακατευτεί τόσο πολύ μέσα του, ώστε οι ταυτόχρονες παράλληλες ζωές γίνανε η συμπτωματολογία της νόσου. Αν πάει ο νους σας στη σχιζοφρένεια, μπορώ ως γιατρός να το αποκλείσω. Και αν αποφάσισε να αφήσει ένα γραπτό αποτύπωμα είναι γιατί δεν γνωρίζει τι επιπλοκές υπάρχουν παρακάτω.