Όσο ένα κράτος λικνίζεται επάνω στα κύματα της ευτυχίας του, όλα τα επιμέρους σκεπάζονται από αυτό το ευχάριστο συναίσθημα. (. . .) Όταν όμως ο σκόπελος της δυστυχίας συντρίβει το ωραίο οικοδόμημα, φανερώνονται αμέσως οι διαφορετικές πλευρές της πραγματικότητας. Η παρατήρηση τότε ξυπνά, τη θέση της χαρούμενης διάθεσης παίρνει η βαθιά θλίψη, με την πτώση του ενός φαίνονται να παραπαίουν όλα, και η σκέψη και το συναίσθημα περιπλανιούνται στα μάκρη. Επομένως, η ιστορία της κατάρρευσης των κρατών συνήθως είναι πιο γοητευτική από εκείνη της άνθησής τους, ή μάλλον η τελευταία γοητεύει πραγματικά όταν παρατηρηθεί από την πλευρά της κατάρρευσης.