Κυτταρίνη: Καθισμένη στην πολυθρόνα, άνοιξε ένα βιβλίο για να διαβάσει. Το φυλλομέτρησε με μια κίνηση. Ήθελε να το μαδήσει σαν μαργαρίτα. Έτρεξαν οι σελίδες με τις μαύρες λέξεις και κάτι εκτινάχτηκε σαν πεταλούδα. Το ακολούθησε με το βλέμμα της. Έπεσε μαλακά στο πάτωμα. Νεκρό; Κοίταξε για λίγο στο κενό. Σαν να σταμάτησε να λειτουργεί το μυαλό της. Έστρεψε πάλι τα μάτια στο πάτωμα. Έσκυψε και το σή κωσε μαλακά. Ένα ξερό, επίπεδο τριαντάφυλλο. «Κάποτε ήταν ροζ», θυμήθηκε. Κάθε βιβλίο και μια μνήμη. Μνήμη του γραπτού που ήθελε με ευκολία να αποτυπώσει στον εγκέφαλο. Πώς αλλιώς θα το πετύχαινε; Κοίταξε τις βιβλιοθήκες της, που έτρεχαν περιμετρικά του καθιστικού της. Σαν Δημοτική βιβλιοθήκη ήταν, είχε χιλιάδες τίτλους. Ποτέ δεν έβρισκε τον χρόνο να ταξινομήσει τα βιβλία της. Με τον καιρό, έδινε παράταση στην προθεσμία για την καταγραφή τους, αλλά στην πραγματικότητα, είχε πια λήξει. Ήταν τόσα πολλά, που πια δεν είχε τη διάθεση, ούτε το κουράγιο να κάτσει να βάλει σε μια τάξη όλη αυτή τη γνώση. Της έφτανε που εκείνη ήξερε πού θα βρει τι. Δική της ήταν άλλωστε και η γνώση και η βιβλιοθήκη…