Μέσα από την αίσθηση ότι η μοναδικότητα του βιώματος των δεινών μιας ομάδας ατόμων υφίσταται ιδιοποίηση, ώστε να προσαρμοστεί στο βίωμα μιας άλλης ομάδας, μπορεί εύλογα να γεννηθεί αγανάκτηση. Ο τρόπος με τον οποίο μια ομάδα βιώνει τα δεινά της είναι μοναδικός, όμως αυτό δεν συνεπάγεται πως αποκλείονται οι συγκρίσεις ή οι αναλογίες με τα δεινά άλλων ομάδων. Γι’ αυτό τον λόγο, ένα βίωμα καταπίεσης σαν το Ολοκαύτωμα μπορεί να χρησιμεύσει ως μια κατάλληλη μεταφορά προκειμένου να φωτιστούν ομοιότητες έμφυτες σε άλλες μορφές καταπίεσης, όπως η καταπίεση των μη ανθρώπινων ζώων από τα ανθρώπινα όντα.