Ο Πενθέας λειτουργεί ως σπερματική αναπαράσταση για την δημιουργία μιας νέας τάξης και μάλιστα με την δική του αποδοχή (αποδέχεται την πρόταση του Θεού για διττή φύση, καθώς ντύνεται γυναικεία και υιοθετεί γυναικεία καμώματα). Ο σπαραγμός του, που προοικονομεί και το όνομα του, συναλλάσσει την δυαδικότητα με την μονάδα της συμπαντικής ισορροπίας. Η αναγκαστική κατακρεούργησή του από την ίδια την μήτρα που προήλθε, επιτάσσεται από την ίδια την Ανάγκη, γιατί μόνο αυτή έχει την εξουσία να αναδιαμορφώσει το δημιούργημά της. Συμβαίνει δηλαδή συμπαντικά ό,τι ακριβώς συμβαίνει και στην διαδικασία της δημιουργίας του ανθρώπου: μίτωση που έχει στόχο και σκοπό τη διαιώνιση της φύσης, την ψυχική διεργασία της δημιουργίας, την ολιστική ενδυνάμωση του νοήματος της ύπαρξης. Το ιερό δράμα, λοιπόν, εστιάζεται στην διασκόρπιση, στον διαχωρισμό, στην επανένωση από την αρχή άλλων στοιχείων μεταξύ τους, στην διαφοροποιημένη θέση των πεσσών, καθώς αυτοί μετακινούνται με μια ορισμένη όμως τάξη, υπακούοντας στους κανόνες της Ανάγκης. Οι συνδυασμοί ποικίλλουν και δημιουργούν διάφορες ενσαρκώσεις αλλά ο πυρήνας τους παραμένει ο ίδιος. Και αν θεωρήσουμε τον πυρήνα σαν το πνεύμα, τότε η ψυχή που εμφορείται από αυτό αλλά επηρεάζεται και από το σώμα, καλείται μέσω της θεϊκής μανίας στην ανάμνηση της αυτογνωσία της.