Ξέμπαρκοι ναυτικοί στη Σαλαμίνα και ταξιδευτές στρατιωτικοί στην Εθνική οδό, ζευγάρια που διαλύονται στο Χαλάνδρι και διαλυμένες γυναίκες στα Γιάννενα, αλκοολικοί στα Γρεβενά και χασισοπότες στη Δραπετσώνα, παρατημένοι πατέρες και παραιτημένοι γιοι στο Ναύσταθμο Κρήτης, καθηλωμένοι ψαράδες στο Καλοκαιρινό Πήλιο, αλλά και άπιστοι που ψάχνουν στο Ευαγγέλιο, Ρωσίδες που χωλαίνουν, φυλακισμένοι ναύτες και τραγουδιστές χωρίς φωνή: στα διηγήματα της συλλογής, ο τόπος και ο χρόνος κατακερματίζονται όπως οι ζωές των προσώπων που κινούνται εντός τους. Βιώνοντας την αποξένωση, το γλωσσοδέτη φόβο, την αίσθηση της φθοράς και της ήττας στην πιο τρομακτική (δηλαδή οικεία, καθημερινή) εκδοχή τους, οι άνθρωποι προσπαθούν (κάποτε ασυναίσθητα, άλλοτε μάταια) να ανακαλύψουν το λοξό δρόμο που οδηγεί από το σκοτάδι στο φως -να ξαναδέσουν, έστω προσωρινά, τους σπασμένους κάβους που συγκρατούν τα σώματα και τις ψυχές. Καθεμιά από αυτές τις ξεχωριστές πορείες επιχειρεί να καταγράψει ο Χρήστος Οικονόμου, με τρόπο απέριττο και όσο το δυνατόν διαυγέστερο.