Η αποκάλυψη πριν από δεκαπέντε χρόνια των πολιτικών ατοπημάτων του Μάρτιν Χάιντεγκερ και του Πωλ ντε Μαν συντάραξε τη διανόηση της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής. Ο Ρίτσαρντ Γουόλιν καταδεικνύει ότι η σαγήνη που άσκησε ο φασισμός στον μεταμοντερνισμό δεν αποτελεί συγκυριακό φαινόμενο αλλά έχει, αντιθέτως, ευρείες διαστάσεις και παρελθόν. Ο Γουόλιν αμφισβητεί τον ισχυρισμό ότι ο μεταμοντερνισμός κρατάει τα σκήπτρα της αριστερής ιδεολογίας, δείχνοντας την προϊστορία της σχέσης της μεταμοντέρνας σκέψης με την άκρα Δεξιά. Οι ρίζες του μεταμοντερνισμού στους πρωτοφασίστες literati της δεκαετίας του '30 αποκαλύπτουν μια σκοτεινή πολιτική κληρονομιά. Οι ανομολόγητες συγγένειες ανάμεσα στο κίνημα του αντι-Διαφωτισμού και τον μεταμοντερνισμό συνιστούν το αφηγηματικό νήμα του Γουόλιν. Η κοινή αντιπάθεια που έτρεφαν τόσο οι μεταμοντέρνοι όσο και οι υπερασπιστές του αντι-Διαφωτισμού για τον ορθό λόγο και τη δημοκρατία προδίδει μια σημαίνουσα στρατηγική συμμαχία -και οι μεν και οι δε ενοικούν στο εκρηκτικό εκείνο πεδίο όπου η Αριστερά συναντάται με τη Δεξιά.