"... Με το χάραμα της μέρας οι σκιές είδα πως ήταν σύννεφα γκρίζα, χαμηλά, πολύ χαμηλά, σε σχήμα ομάδας γυναικών, και καθώς ήμουν επηρεασμένη και θλιμμένη, ένιωσα τόσο δέος, που φαντάστηκα πως γινότανε λιτανεία νεκρών. Έψαχνα να βρω και τη δική σου μορφή. ... Το συννεφάκι άρχισε να κουνιέται κερδίζοντας ύψος. Και όσο ανέβαινε ψηλά, αραίωνε, αραίωνε κι ερχότανε προς τη διαχωριστική γραμμή. Πέρασε πάνω από τις ράμπες και καθώς αραίωνε, πήρε, γιαγιά μου, το σχήμα, το δικό σου. Μου φάνηκε πως ήσουνα εσύ με το τσεμπέρι, ψιλόλιγνη σιλουέτα όταν ανέβαινες τότε, το 1913, στο τελευταίο χωριό κοντά στα σύνορα. ... Μα γιαγιά μου Ελένη, τώρα που η ψυχή σου είναι ελεύθερη και δεν φοβάται εχθρούς και σύνορα, πήγαινε, αν θέλεις, κοντά στον παππού τον Γιώργο, αφού κι εκείνος αναπαύεται σε τόπο χριστιανικό. Κι από κει είναι κοντά και η Σάντα μας".