Μια φραουλίτσα, μμμ, πολύ παραπονιάρα, αγέλαστη, ξινούτσικη, αλλά και πεισματάρα, κοκκίνιζε μονάχα απ' το κακό της κι απ' τον μεγάλο τον θυμό της. Της μανούλας της η αγκαλιά, που ήταν πάντα ανοιχτή μα και "βαθιά", δεν έπαυε στιγμή να της θυμίζει, πως η μαμά της είναι πάντα εκεί να τη στηρίζει! Το Ανεστάκι, το επίμονο το σκουληκάκι μας, η μελισσούλα μα και το ακούραστο το μυρμηγκάκι μας, κατάφεραν να τη "ζεστάνουν και τη ζωή της να γλυκάνουν! Και κόκκινη, ολοκόκκινη, παιδιά, μοίραζε αγάπη με τη γεύση της -τώρα πια τη γλυκιά- μα και με τα κουκουτσάκια της τα γόνιμα, τα παραγωγικά! (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)