Η άρνηση της μητέρας μου να παραδώσει εμένα και τον μικρό αδελφό μου στο παιδομάζωμα που είχε οργανώσει το ΚΚΕ, κατάταξε την ίδια στην μαύρη "αντίδραση" και έβαλε όλη μας την οικογένεια στο στόχαστρο του ΚΚΕ για εκδίκηση. Πρώτα πήραν την μητέρα μου να βοηθήσει τους αντάρτες μεταφέροντας υλικά στα βουνά, όπου συχνά την βασάνιζαν και σωματικά. Εγώ με τον αδελφό μου, μαζί με τους υπόλοιπους κατοίκους του χωριού μας, διαταχθήκαμε να εγκαταλείψουμε τα σπίτια μας και αναγκασθήκαμε να ζούμε σε πρόχειρες καλύβες μέσα στο κοντινό δάσος.[...] (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου) [...] Το κείμενο που ακολουθεί ανήκει στην Ειρήνη Δαμοπούλου. Την ιστορία της την μαγνητοφώνησα από το στόμα της σε μακρά συνάντηση που είχαμε το Μόντρεαλ την 23η Ιουνίου 2002. Εγώ πρόσθεσα μόνο κάποια ιστορικά γεγονότα και κάποιες δικές μου κρίσεις, όταν πίστευα ότι χρειάζονταν, για να κατανοήσει ο αναγνώστης καλύτερα τα διαδραματιζόμενα στην αφήγηση της Ειρήνης. [...] (από την εισαγωγή του βιβλίου)