Το λογοτεχνικό κείμενο συναπαρτίζει έναν κόσμο δημιουργημένο μέσα στον κόσμο. Έναν κόσμο δηλαδή που επεμβαίνει στον κόσμο της πραγματικότητας και τον διαταράσσει "επαναδιευθετώντας την σχέση μας με την πραγματικότητα", για να μεταχειρισθώ την έκφραση του Ricoeur. Είναι λοιπόν το κείμενο ένας κόσμος διαρκών ερωτημάτων, τα οποία δεν θα είχαν υπόσταση εάν ο λόγος περί αυτών ήταν ένας λόγος εξαντλημένος μιας κλειστής εποχής, ενός κλειστού αναφορικού χρόνου. Τα ερωτήματα που το έργο απευθύνει μέσα στο χρόνο εξαρτώνται από το χρόνο ο οποίος θέτει τα ερωτήματα στο έργο, και οι απαντήσεις που λαμβάνονται είναι απαντήσεις κατά τη σχέση των ερωτημάτων.