Ο Νταμούρ που κρατούσε το ποτήρι το άφησε πάνω στο τραπέζι με τέτοια τρεμούλα που το κρασί χύθηκε ανάμεσα στα δάχτυλά του. Τα σκούπισε στη μπλούζα του κι είπε υπόκωφα: «Τι λες; ξαναπαντρεύτηκε, ξαναναπατρεύτηκε… είσαι σίγουρος;»«Μα για το θεό! ήσουνα πεθαμένος, ξαναπαντρεύτηκε. Τι το περίεργο βρίσκεις... Μονάχα καταντάει αστείο που αναστήθηκες».Κι ενώ ο δύστυχος Νταμούρ χλώμιαζε και τα χείλια του τρέμανε, ο ζωγράφος τούλεγε τις λεπτομέρειες: η Ευτυχία τώρα ήταν ευτυχισμένη. Είχε παντρευτεί έναν χασάπη στην οδό των Μοναχών, στο Μπατινιόλ, τόπος που τον βοηθούσε πολύ στις δουλειές του. Ο Σανιάρ, έτσι τον λέγανε, ήτανε ένας παχύς εξηντάρης μα πολύ καλά βασταγμένος. Στη γωνιά της οδού Νολέτ, το μαγαζί ένα απ' τα καλύτερα της συνοικίας, είχε γρίλιες χρωματισμένες κόκκινες με χρυσωμένα κεφάλια βωδιού στις δυο μεριές της επιγραφής.