ΦΩΣ εκεί στο βάθος μιας αυλής αναδιπλώνεται κάθε ενιαίο το πρωί κρατά το ψέμα στη σκιά των χεριών το μεσημέρι έχει την θαμπάδα της πρώιμης μνήμης το απόγευμα κάθε τι πλησιάζει στην αλήθεια του και η νύχτα τα κοντεύει όλα στ’ άστρα εκεί στο βάθος μιας αυλής αναδιπλώνεται κάθε ενιαίο το μαρμάρινο τραπέζι με τις καρέκλες και το πορτοκάλι όπως και η γυναίκα