«...Και κάπως έτσι ο άνθρωπος κλείνει τα μάτια για να κοιμηθεί, να ξαποστάσει και να ονειρευτεί, όσα επιθύμησε ως παιδί, όσα ξέχασε ως έφηβος και όσα έζησε ως νέος σπόρος, πριν εκείνος ανθίσει για τον θάνατο. Και κάπως έτσι ο άνθρωπος μέσα στο όνειρο, σε πλαίσια ομιχλώδη, ακαθόριστα και μπερδεμένα έχει την ανάγκη να πλάθει ήρωες με ξεφτισμένα προσωπεία. Σ’ ένα όνειρο με Παντοκράτορες που κρατούν το κλειδί της Γνώσης, με Υπηρέτες που έχουν μάθει να ακολουθούν τα βήματα των άλλων επιθυμώντας θέση και ταυτότητα, με Σκιές και Φαντάσματα που ξυπνούν τις μνήμες και με Δαίμονες που αγκυλώνουν την επιθυμία, ζει ο άνθρωπος, ξανά και ξανά Σ’ Επανάληψη, με ζοφερότητα και αγωνία τις στιγμές που δεν υπολόγισε, που δεν αγάπησε, που δεν αγκάλιασε, που δεν συμφιλίωσε με τον εαυτό του. Ζει ξανά και ξανά Σ’ Επανάληψη όλα εκείνα, που αγνόησε, διότι έτσι του δίδαξαν, να προσπερνά όσα του φανερώνονται μπροστά του…».