[...] Η κυρία Εύη Θεοδωρίδου με σεβασμό στο πρωτογενές υλικό γλωσσικό, υφολογικό και πραγματολογικό κατορθώνει να αναγάγει την Ελισάβετ σε τραγικό πρόσωπο με τα αδιέξοδά της, τις ηρωικές και απελπισμένες εξόδους της από το τυραννικό κλουβί της οικογενειακής καμαρίλας, να την υψώσει στο κέντρο μιας θεατρικής γυναικείας θεατρικής πινακοθήκης όπου η προσωπικότητά της εκτινάσσεται σε σύμβολο αντίστασης και εγκαρτέρησης, επανάστασης και ήττας, αφού οι δυνάμεις τις οποίες παλεύει, δυστυχώς ακόμα και σήμερα κυριαρχούν στην πατριαρχική μας κοινωνία, παρόλες τις κατακτήσεις και τα νομικά πλαίσια για τη γυναίκα και το πρόσωπο της αξιοπρεπούς της αυτονομίας. [...] (από το προλογικό σημείωμα, Κώστας Γεωργουσόπουλος)