... αφήνει το λαμπρό φως του ήλιου να φωτίζει το πρόσωπό του και το πνεύμα του, νιώθει ότι ανήκει στο ηλιόφωτο τοπίο, έχει τη δύναμη να το κάνει φωτεινό, όταν ο ουρανός είναι συννεφιασμένος, όταν βρέχει ή ρίχνει χαλάζι, ακόμη και όταν ο ίδιος βρίσκεται σε δωμάτιο με κλειστά παράθυρα. Παίρνει τη μια ηλιαχτίδα που έχει κάπου απομείνει, στον ουρανό ή στη σκέψη του, και την κάνει ποίημα. Η ποιητική του γραφή δεν μοιάζει με καμιά άλλη - όσο και αν ο ίδιος αναφέρεται συχνά σε άλλους ποιητές. Ζωγραφίζει σφριγηλές ανθρώπινες μορφές που μας προσκαλούν να ζήσουμε ανάμεσά τους, μιλά για όλα με τρυφερότητα, μα πιο πολύ για το θάνατο. Δεν τον φοβάται, τον αποδέχεται, διαλέγεται μαζί του, σαν με παλιό γνώριμο [...]. Ανάμεσα στο θάνατο και τον ήλιο, τοποθετείται το κερί, το πνευματικό φως, που, όπως η ποίηση, μας βοηθά να βλέπουμε το αόρατο. Ζωή Σαμαρά