Από την έκρηξη μιας επανάστασης στα βάθη της ερήμου έως την ίδρυση της Βαγδάτης το 762 μ.Χ., η κυριαρχία της δυναστείας των Αββασιδών θεωρείται η χρυσή εποχή της Ισλαμικής Κατάκτησης. Ο μουσουλμανικός κόσμος ήταν ενωμένος κάτω από έναν κοινό ηγεμόνα, ο οποίος διεξήγαγε πολέμους κατά των Βυζαντινών και προστάτευε τις ιερές πόλεις Μέκκα και Μεδίνα. Μια σημαντική αυτοκρατορία είχε την έδρα της στην αρχαία Μεσοποταμία των Σουμερίων, των Βαβυλωνίων και των Ασσυρίων. Οι χαλίφηδες δημιούργησαν ένα ηγεμονικό πρότυπο το οποίο μιμήθηκαν τα μετέπειτα μουσουλμανικά καθεστώτα. Το χαλιφάτο των Αββασιδών με τις μεγάλες στρατιωτικές κατακτήσεις, τους μαικήνες της ποίησης, την ανέγερση πολυτελών ανακτόρων, και την επίσημη δομή της Αυλής -χαρέμια, βεζίρηδες, ευνούχοι και αληθινά παραμυθένιες ιστορίες σαν να έχουν βγει από τις Χίλιες και Μία Νύχτες- αποτέλεσε ένα ιδεώδες κρατικό μοντέλο. Εν τούτοις, η αληθινή ιστορία της συναρπαστικής αυτής αυτοκρατορίας έχει ξεχαστεί. Η άνοδος και η πτώση της τελευταίας μεγάλης αυτοκρατορίας με κέντρο τον Τίγρη και τον Ευφράτη εκεί που βρίσκεται το σημερινό Ιράκ, θα έπρεπε να είναι το ίδιο γνωστή με την ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας ή της Ρώμης. Σ' αυτή τη γάργαρη και παραστατική διήγηση, ο καθηγητής Χιου Κέννεντι μας ταξιδεύει στη Βαγδάτη και τη Σαμάρρα του ένδοξου παρελθόντος.