Κατά κοινή ομολογία, το άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου, μαζί με τον ζωγραφικό πίνακα της Μόνα Λίζα (Τζοκόντα) του Λεονάρδου Ντα Βίντσι, που και τα δύο αυτά εκτίθενται στο Μουσείο του Λούβρου, δεν αποτελούν μόνο τα πιο αξιόλογα "μπιζού" αυτού του Μουσείου, αλλά και τα πιο αξιοσημείωτα και τα πιο πολυεπισκεπτόμενα έργα τέχνης ανά την υφήλιο. Πλην της περιγραφής της απόκτησης αυτού του αγάλματος της Αφροδίτης της Μήλου από τους Γάλλους, που λεπτομερειακά αναφέρεται μέσα σ' αυτό το βιβλίο μας, εξίσου επέσυρε την προσοχή μας και το γεγονός της χρονολόγησης της κατασκευής αυτού του αριστουργήματος της τέχνης, καθώς και του ονόματος του γλύπτου, ο οποίος το κατασκεύασε, τα οποία δυστυχώς και τα δύο αυτά μας είναι άγνωστα. Έτσι, η χρονολόγηση από τους ειδήμονες αρχαιολόγους, ότι πρόκειται περί έργου τέχνης του έτους περί το 100 π.Χ. κατά σύγκριση ως προς την τεχνοτροπία από ένα άλλο άγαλμα του βασιλιά Μιθριδάτη, που είχε βρεθεί όχι στη Μήλο αλλά στη Δήλο, δεν είναι αποδείξεις αρκούντως πειστικές. Αντίθετα, από τις Επιγραφές που συνόδευαν το άγαλμα της Αφροδίτης και είχαν μεταφερθεί στο Μουσείο του Λούβρου το 1820 (απωλέστηκαν μετά) δια της ετυμολογικής και φιλολογικής οδού που επικαλεστήκαμε, δηλαδή από το ύφος της Διαλέκτου (της γλώσσας), όπου κυριαρχεί όπως θα διαπιστωθεί, η Δωρική διάλεκτος στις Επιγραφές και όχι η Ιωνική διάλεκτος και ιδιαίτερα η Κοινή Διάλεκτος, η οποία άρχισε να δημιουργείται μετά την κατάκτηση της Ελλάδας από του Ρωμαίους (η αρχή το 168 π.Χ.), η χρονολόγηση δημιουργίας αυτού του αγάλματος ανέρχεται καθ' ημάς, περί το 260 π.Χ., τότε που η Μήλος βρίσκονταν υπό την κυριαρχία της Σπάρτης, που ήταν η πρωτεύουσα των Δωριέων. Χαρακτηριστικά μέσα στο βιβλίο μας αναγράφεται: "Κατά συνέπεια τα ιστορικά αυτά στοιχεία που ερμηνεύσαμε δια της ετυμολογικής οδού, δηλαδή δια της μεθόδου της ονοματοποιίας των λέξεων, συμβάλλουν κατά ακριβή τρόπο ώστε να προσδιοριστεί ως χρονολογία κατασκευής των αγαλμάτων του θεού Ερμή και του αγάλματος της Αφροδίτης, οι αμέσως μετά