Το "Homo Faber" του Μαξ Φρις (1911-1991) είναι μια ασυνήθιστη ερωτική ιστορία και ένα σχόλιο πάνω στη λογική και στο συναίσθημα. Πρόκειται για ένα δράμα, για μια "ψυχρή" τραγωδία εμπνευσμένη από τους αρχαίους μύθους της αιμομειξίας και κατασκευασμένη με τα υλικά ενός αρχιτέκτονα της Κεντρικής Ευρώπης. Το "Homo Faber" είναι το κατεξοχήν κεντροευρωπαϊκό μυθιστόρημα, ενώ την ίδια στιγμή εκπροσωπεί την ιδέα του κοσμοπολιτισμού και της οικουμενικότητας: οι ιδέες του ήρωά του, Βάλτερ Φάμπερ, μοιάζουν να διαψεύδονται, όπως και οι αυταπάτες, όμως τίποτα δεν μπορεί να τις αντικαταστήσει. Ο Φάμπερ δεν αναγνωρίζει καμιά πατρίδα εκτός απ' την τεχνολογία, την επιστήμη και τον ορθό λόγο: η μοίρα και η τραγική ειρωνεία τον ξεπερνούν, το σύστημα της σκέψης του κλονίζεται, αλλά δεν ανταλλάσσεται με κανένα άλλο. Ο Μαξ Φρις περιγράφει τον πολύπλοκο σύγχρονο άνθρωπο, που όλα τα ξέρει κι όλα τα εξηγεί, που όλα τα προγραμματίζει· σχεδόν όλα: εκτός απ' τον έρωτα κι απ' το θάνατο. Το "Homo Faber" διαβάζεται σαν ένα παλίμψηστο: σε κάθε ανάγνωση μοιάζει διαφορετικό, αποκαλύπτει ένα καινούριο επίπεδο και βάζει καινούρια ερωτηματικά, δίνει αλλιώτικες διαστάσεις στους υπαινιγμούς. Άραγε τι νιώθει πραγματικά ο Βάλτερ Φάμπερ; Και η Χάννα; Και η Ζαμπέτ; Είναι ο θάνατος μια τιμωρία; Είναι το "Homo Faber" το χρονικό μιας ύβρεως; Στην πραγματικότητα οι απαντήσεις δε βρίσκονται στις σελίδες του βιβλίου, βρίσκονται μέσα στο κεφάλι μας.