ΤΣΙΓΓΑΝΑ Ο ήλιος τινάζει απότομα το χέρι, σαν βεντάλια ανοίγει πάνω απ’ τα φρύδια των βουνών. Σύντομα θα τελειώσει ο χορός, η πόλη θ’ αποκοιμηθεί. Μόνο η τσιγγάνα, με το κόκκινο ρούχο φορεμένο κατάσαρκα, πριονίζει με το στιλέτο της τ’ αυτί, το χρυσό σκουλαρίκι που την έδεσε στη νύχτα για να κόψει. Να φύγει ελεύθερη με την ανατολή. Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΑΜΑΖΟΝΑΣ Κάθομαι πλάι στ’ ανοιχτό παράθυρο. Άθικτο στο πιάτο το ψωμί. Η πόρτα του δωματίου τρίζει. Στο κέντρο του γυναίκες με το ένα στήθος τους γυμνό χορεύουν κραδαίνοντας τα όπλα. Το τόξο μου στο πάτωμα σπασμένο. Ο ίσκιος του πεύκου σαλεύει στην αυλή, καταβροχθίζει ολόκληρο το σπίτι. Από ’ναν γέρικο καλόγερο βαστιέμαι, δύναμη αντλώ απ’ τη Σελήνη. Στη χούφτα μου το δέρμα απαλό, ακολουθώ τις άλλες Αμαζόνες – πυρρίχιος χορός.