Η Ελένη με τον εραστή της συνήθιζαν να πηγαίνουν σ' ένα ξενοδοχείο στην άκρη της πόλης - εν' απ' αυτά τα φτηνά, συνοικιακά ξενοδοχεία με τ' απαρχαιωμένα, κατάκοπα κρεβάτια τους, τους καθρέφτες χαλασμένους απ' την υγρασία τις λεκάνες, τα κομοδίνα, τις μαραμένες πετσέτες -πράγματα που αγγίξανε πριν από σένα χιλιάδες άλλοι, που ίσως τώρα νάχουν κιόλας πεθάνει. Και που ενώ αυτοί σαπίζουν κάτω απ' το χώμα και τη βροχή τα πράγματα κρατάνε ακόμα πάνω τους την απρόσωπη, θαμπή ανάμνηση απ' το πέρασμά τους - ζευγάρια εφήμερα, χαρτοπαίχτες, μεθύστακες, παξιμάδες, και φιλόδοξοι, που κλάψαν ατέλειωτα μες στη νύχτα· έρημοι. Γιαυτό και τα πράγματα έχουν μια δική τους μοίρα, αθόρυβη κι ανελέητη, γι' αυτό και μέσα σε κάθε ζωή υπάρχει πάντα κάτι πιο βαθύ απ' τον εαυτό της- η ζωή των άλλων.