Μεταβαίνουμε σε μια ιδιαίτερη φάση του πλανητικού καπιταλιστικού συστήματος, όπου η κυριαρχία θα υπάρχει στην πιο γυμνή της μορφή: χωρίς συναίνεση, χωρίς συμμετοχή, χωρίς δημόσιο χώρο, μέσα σε μια πλήρη εξατομίκευση. Είμαστε στον προθάλαμο. Ο σχεδιασμός εκτέθηκε στα φώτα, στα χρόνια 2017-2018 (Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση, Ψηφιακός Καπιταλισμός), η επιτάχυνση έγινε στα δύο χρόνια της πανδημίας (Μεγάλη Επανεκκίνηση, ειδικό καθεστώς, κατάργηση δημόσιου χώρου), και όλη η παγκόσμια σκηνή καθορίζεται από αυτές τις διαδικασίες, ως απάντηση στην πολυοργανική κρίση του συστήματος και με στόχο την παραπέρα διαιώνισή του. Μεταβαίνοντας, λοιπόν, πρέπει να έχουμε κατά νου τι θα σήμαινε μια διαφορετική πορεία; Τι και πώς θα επιβράδυνε τη δυσχερή εξέλιξη, τι και πώς θα όριζε μια εναλλακτική πρόταση για τις διεθνείς σχέσεις, ποια και πώς θα ορίζονταν ως υποκείμενα-φορείς μιας αντίστασης στη μετάβαση που επιδιώκεται, τι και πώς θα σήμαινε μια πορεία προς τη σωτηρία και τη χειραφέτηση της ανθρωπότητας από τα δεσμά, που την υποβιβάζουν και την καταστρέφουν;