Περιοδεύοντας στα χωριά και στις κωμοπόλεις της ενδοχώρας, απ’ την Καρμπάλα ως και το ιρακινό Κουρδιστάν, συναντήσαμε παιδιά, που έτρεχαν ξοπίσω μου και μου φώναζαν «Καλώς τον κουτσοκλόουν!». Δεν με στενοχωρεί αυτή τους η προσφώνηση. Τη βρίσκω, μάλλον, τρυφερή. Εξάλλου αλήθεια λένε. … Αρχίζω να χορεύω χωρίς να γνωρίζω τα βήματα… Νιώθω να γίνομαι ένα με τη μελωδία του ούτι κι εγώ. Ίσως να δείχνω γελοίος. Ταραντέλα, ζεϊμπέκικο, ροκ εντ ρολ και… βαλς μπλέκονται γλυκά στις κινήσεις μου. Μέσα μου ξυπνά η παλιά εκείνη αίσθηση ότι το σώμα μου είναι μια ταπεινή προνύμφη που σπάει το κουκούλι της και σταδιακώς ανασηκώνεται και ξεδιπλώνεται μέχρι να μεταμορφωθεί σε πεταλούδα. Παίζω και πάλι το παιδικό μου παιχνίδι. Το σώμα μου δεν το είχε ξεχάσει, λοιπόν; Mio Dio, τι απελευθερωτικός χορός!