Χουάν: (Πλησιάζοντας) Σκέψου, απλά, ότι έτσι έπρεπε να γίνει. Άκουσέ με. (Την αγκαλιάζει για να την σηκώσει). Πολλές γυναίκες θα 'ταν ευτυχισμένες αν έκαναν την ζωή που κάνεις εσύ. Χωρίς παιδιά, η ζωή 'ναι πιο γλυκιά. Εγώ είμ' ευτυχισμένος που δεν έχουμε παιδιά. Δεν φταίμ' εμείς καθόλου. Γέρμα: Τότε, τι ήθελες από 'μένα; Χουάν: Εσένα την ίδια. Γέρμα: (Αναστατωμένη) Αυτό ήταν, λοιπόν! Ήθελες ένα σπίτι, την ησυχία σου και μια γυναίκα. Τίποτε περισσότερο, όμως. Είν' αλήθεια όσα λέω; Χουάν: Αλήθεια είναι. Όπως όλοι, κ' εγώ. Γέρμα: Και τα παραπέρα; Το παιδί σου; Χουάν: (Δυνατά) Δεν άκουσες ότι δεν μ' ενδιαφέρει; Μην ρωτάς περισσότερα! Να στο φωνάξω μεσ' στ' αυτί για να το καταλάβεις, και να δούμε αν θα ζήσεις επιτέλους με ηρεμία! Γέρμα: Και δεν μπορώ να περιμένω ένα παιδί; Χουάν: Όχι