Σκόρπιες κουβέντες από τα καφενεία του γενέθλιου τόπου, όπως διασώθηκαν στη μνήμη ενός ωτακουστή, αλλά και ψίθυροι και σπαράγματα από μονολόγους εσωτερικής καύσης, συνήθως σε τρίτο πρόσωπο. Ιστορίες με γενόσημα υλικά ψάχνουν συνώνυμα για την απουσία, τη σιωπή και τη ματαίωση, σχεδόν πάντοτε με αποσιωπητικά στην τελευταία αράδα. Στιγμιότυπα μιας ένοχης αθωότητας, που δεν μπόρεσαν να γίνουν ποιήματα.