"Να σας ρωτήσω κάτι που μας αφορά όλους... Γιατί ο λύκος δεν βόσκει χορτάρι;" "Μάλλον... δεν του αρέσει το χορτάρι... Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση." "Ο λύκος δεν βόσκει χορτάρι γιατί το κάνουν τα πρόβατα για κείνον... Και τι σχέση έχει αυτό με μας; Λοιπόν, εμείς είμαστε τα πρόβατα που μια ζωή έβοσκαν χορτάρι για τους λύκους, για τα αιμοβόρα αγρίμια με ανθρώπινο δέρμα! Τα αγρίμια μάς έχουν φάει τα πόδια, τα μάτια, τα νεφρά, μας ρούφηξαν το αίμα! Εμείς βοσκούσαμε γι' αυτούς από παιδιά, από τότε που ήμασταν ακόμα αρνάκια. Κοιτάξτε πώς καταντήσαμε!" Ένας άτυχος και καταχρεωμένος αρχιτέκτονας αδυνατεί να ρυθμίσει τις επαγγελματικές και τις προσωπικές του υποθέσεις. Εξίσου όμως αδυνατεί να δώσει τέλος στη ζωή του. Μετά από κάθε νέα απόπειρα αυτοκτονίας καταθλίβεται όλο και περισσότερο για να ανασηκωθεί ξανά, νομίζοντας πως με τη βοήθεια των καλών ανθρώπων η ζωή του θα πάψει να είναι αβίωτη. Στην ξέφρενη ιλαροτραγωδία του Ντούσαν Κοβάτσεβιτς, που φέρει ως υπότιτλο Μια πικρή κωμωδία για το ψεύδος, ένας αποτυχημένος άντρας μάχεται μέχρις υστάτων εναντίον του κόσμου της διαφθοράς και του εμπορίου όπλων, λευκής σαρκός και ανθρώπινων οργάνων. Ζωή ή θέατρο;