[...] Ποια είναι η σχέση που υπάρχει μεταξύ Φύλου και Δίκαιου; Σε ποιο μέτρο το δίκαιο σφυρηλατεί τις κοινωνικές σχέσεις μεταξύ των δυο φύλων και μέχρι ποιο βαθμό δημιουργεί τις κατά φύλο ταυτότητες και ρόλους; Πώς οι κανόνες του στοιχειοθετούν ("δομούν") τον άνδρα, τη γυναίκα και τις μεταξύ τους σχέσεις που, σύμφωνα με την παραδοσιακή γνώση, ορίζονται ως "φυσιολογικές", ανάγονται με άλλα λόγια στη φύση των δύο φύλων και στις βιολογικές διαφορές τους; Τα ερωτήματα αυτά τέθηκαν για πρώτη φορά από τη "φεμινιστική" νομική σκέψη, που αμφισβήτησε την ουδετερότητα και την αντικειμενικότητα του δικαίου έναντι των γυναικών, και υποστήριξε ότι οι σχέσεις των ανδρών με το δίκαιο είναι διαφορετικές από τις αντίστοιχες των γυναικών. Ότι είναι το ίδιο το δίκαιο που, με τις ρυθμίσεις του δημιουργεί ιεραρχία και ανισότητα μεταξύ των δύο φύλων, κρατάει τις γυναίκες σε θέση υποδεέστερη και τις αποκλείει επί αιώνες, εμποδίζει την ανάπτυξη της υποκειμενικότητάς τους, θεωρώντας τες και μεταχειρίζοντάς τες πολλές φορές περισσότερο σαν αντικείμενο παρά σαν υποκείμενο, σαν φυλετικά κατώτερες, sexus infirmus, τις εμποδίζει να ολοκληρωθούν ως άτομα και ως πολίτες. Η προβληματική της σχέσης δικαίου και φύλου οδήγησε σε έρευνες πολυσχιδείς και διεπιστημονικές -που τις διεξήγαγαν σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα γυναίκες νομικοί, μέλη του φεμινιστικού κινήματος ή γυναίκες νομικοί που είχαν αφομοιώσει την προβληματική του- και οι οποίες έλαβαν χώρα στα πλαίσια των πιο γνωστών σύγχρονων σχολών του δικαίου και διαφοροποιούνται από χώρα σε χώρα. Α. Στο επίκεντρο της προβληματικής αυτής βρίσκεται η "ισότητα", η αρχή της ισότητας: η σχέση φύλου και δικαίου εγγράφεται πράγματι στο ρου της μακράς πορείας της και στην ικανότητά της -που βρίσκεται σε συνάρτηση με τους αγώνες αδύναμων αρχικά κοινωνικών ομάδων και την αποτελεσματικότητά τους- να ανακαλύπτει, και με το χρόνο να καλύπτει, νέες περιοχές του δικαίου που πιο μπροστά ήταν αόρατες, χαμένες στην ά-νομη φύση. Βλέποντας μάλιστα εκ των υστέρων καταπλήσ