«Όταν σταματήσουν οι αναγνώστες να μυρίζουν τις σελίδες του βιβλίου τότε τα τραγούδια θα βάλουν τα κλάματα. Τι σου λέω τώρα; Δεν τολμώ να το σκεφτώ. Φαντάσου μια καλημέρα χωρίς καινούργια μέρα. Ένα σ’ αγαπώ χωρίς ανθρώπους. Ένα ριζίτικο δίχως λύρα. Πώς να σου μιλήσω; Τι να κάνω να μην πάψεις να με βλέπεις; Όταν σε γελάει το κορίτσι που λέει πως πεθαίνει για σένα, σε ποια ανάσταση να πιστέψεις; Κι όμως. Τα βιβλία που έχουν φλέβες χτυπάνε στον ρυθμό της καρδιάς αυτού του κόσμου. Ακόμα δε χάθηκαν όλα. Φτιάχνω μια σχεδία στον ουρανό και πάω να βρω κεφάλαια και σελίδες που δε μου μοιάζουν. Ίσως έτσι σώσω την ψυχή μου».