Η ποίηση της Ολυμπίας Κανιώτη λειτουργεί με εικόνες που είναι φορείς συναισθημάτων και ταυτόχρονα συνιστούν αφετηρία σύγχρονου προβληματισμού. Ο κόσμος από όπου αντλεί αυτές τις εικόνες είναι τόσο ο περιβάλλων χώρος (φύση και κοινωνικός, αστικός περίγυρος), όσο και ο πλούσιος κόσμος της ψυχής, πάνω στον οποίον ασκεί την εικονοπλαστική της δεινότητα. (Σταύρος Κ. Σταυρίδης, από τον Πρόλογο)