Η φωνή αντρική, τρυφερή, ερωτική σχεδόν. Την φιλάει γλυκά καθώς λέει, θα τελειώσει κάποτε, θα νικήσουμε. Κόβεται και ξαναρχίζει, σαν ν’ ανεβαίνει σκάλες. Φωνή λαχανιασμένη καθώς σέρνει το όνειρο. Τι θα νικήσουμε, ποιοι, ποιους; Ποιους θα νικήσουμε, πότε; Χωρίς χέρια και πόδια, χωρίς κεφάλι; Πώς; Έτσι ακριβώς, χωρίς χέρια και πόδια, χωρίς κεφάλι. Ιστορίες παράξενες, αλλόκοτες, όπου η φαντασία, η υπέρβαση του χώρου, του χρόνου και η συμμετοχή του ορατού και του αόρατου κόσμου δημιουργούν ξαφνιάσματα και ανατροπές. Το πραγματικό, η φαντασία, το ασυνείδητο αλληλοαποκαλύπτονται. Άνθρωποι τέρατα, άνθρωποι μάγοι, μεγαλοπρεπείς και ταπεινοί, με όλες τις αισθήσεις σε υπερδιέγερση, στροβιλίζονται όπως το νόμισμα στον αέρα. Κάθε πτώση φανερώνει άλλες όψεις της πραγματικότητας. Η Μαρία Κουγιουμτζή ρίχνει το κέρμα στο τυχαίο και μας βυθίζει ενώ ταυτόχρονα μας ανυψώνει σε μιαν απέραντη διεύρυνση της ανθρώπινης κατάστασης. Διηγήματα πάθους με την απελπισία και την ελπίδα να συνυπάρχουν. Απελπισία για το μεγάλο κάδρο του κόσμου αλλά και ελπίδα για τον μικρό κύκλο ζωής του ατόμου, καθώς η επιλογή του να διαφυλάξει την ανθρωπιά με όλα τα νοήματά της το καθιστά τραγικά μεγαλειώδες.