Ι. Πριν από σένα αόρατη με υφαίνει μία αράχνη. Η αράχνη υφαίνει αόρατο ιστό· υφαίνει και υφαίνει μέχρις ότου τον ύπνο παγιδεύσει ενός ασώτου σε εφιάλτη κυλώντας τον φριχτό: τον εφιάλτη της αιώνιας πτώσης. Πώς πέφτουμε από όνειρο βαθύ σ’ άλλο κι έπειτα άλλο; Έχει στηθεί όμοια το σκηνικό και μ’ έχει καταπιεί.