Κλειστές πόρτες σε μικρά διαμερίσματα. Κτίρια όπου οι άνθρωποι της μεγαλούπολης στοιβάζονται και γίνονται γρανάζια μιας λειψά λαδωμένης μηχανής, της δουλειάς τους. Πού είναι οι νέοι σ' αυτή τη μεγαλούπολη; Πού χωράνε τα όνειρά τους; Οι σπουδές τους; Οι προσωπικές ζωές τους; Η ανασφάλεια τους και κυρίως η θέση τους μέσα στα γρανάζια; Οι πολυώροφες κατασκευές γίνονται πολλές φορές σύγχρονες φυλακές υψίστης ασφαλείας όπου το κελί - δωμάτιο αντιπροσωπεύει το απραγματοποίητο όνειρο και το φύλακα της κοινωνίας με τις προκαταλήψεις και τις ελλείψεις της. Το κλειδί δικαιούνται να το κρατάνε μόνο οι νέοι. Είναι έτσι ή αυτή είναι μια απατηλή εντύπωση; Υπάρχει ζωή παράλληλη με τα παιδιά μας και τα παιδιά όλου του κόσμου; Δηλώνουμε παρόντες ή "κρυβόμαστε" σαν γονείς; Κ' αν θέλουμε να βλέπουμε την μισή αλήθεια; Τότε, η άλλη μισή αναζητείται! Το "Φεγγάρι Μπλέ" είναι η μισή μας αλήθεια. Αυτή που δεν τολμάμε να πούμε στον εαυτό μας και στους άλλους. Μελαγχολική αλλά συνάμα αναπάντεχη και ενδιαφέρουσα.