Ο "Φακός στο στόμα" είναι μια καταγραφή για το παρόν της Αθήνας. Για την πραγματικότητα και την εικόνα της. Ο συγγραφέας-διαβάτης αποφασίζει να εμπιστευτεί την αναπνοή του. Να τρέξει (στην κυριολεξία) πίσω από τα γεγονότα. Κυνηγώντας μια φευγαλέα εντύπωση που κάθε στιγμή αλλάζει. Διαθέτει, λοιπόν, μια διαφορετικού τύπου αντοχή. Την αντοχή του δρομέα της μιας ανάσας. Ο συγγραφέας-χρονικογράφος ζει με τις δύο υποδείξεις που ορίζουν την ιδιότητά του: τη γραφή και τον χρόνο. Γράφει με το βλέμμα στο τώρα, αλλά δεν αποβλέπει αποκλειστικά στο σήμερα. Παρουσιάζει μια αντιφατική Αθήνα που αποδέχεται, αναπαριστά και διαστρέφει τον ίδιο τον εαυτό της. Ο συγγραφέας-κάτοικος της Αθήνας θα ήθελε να πει με πειστικότητα ότι η Αθήνα δεν είναι καν μια αληθινή πόλη. Ότι είναι μόνο μια εφήμερη πίστη για αυτό που κάθε φορά νομίζουμε ότι είναι. Γιατί έτσι κανένα παρόν δεν θα φάνταζε οριστικό. Ο "Φακός στο στόμα" ακολουθεί το ίχνος μιας ζωής που εκτυλίσσεται γύρω μας. Θα μπορούσε να είναι η βιογραφία μιας πόλης.