Η κρίση της παγκοσμιοποίησης έδειξε στους ευρωπαϊκούς λαούς ότι η μόνη πραγματικότητα εξακολουθεί να είναι το έθνος-κράτος. Κανένας υπερεθνικός μηχανισμός δεν φάνηκε την ώρα της οικονομικής κρίσης να στηρίξει τους πολίτες που πλήττονται υπαρκτικά, εκτός από το έθνος-κράτος. Ακόμα και αριστερόστροφα ΜΜΕ των ευρωπαϊκών χωρών επανακάλυψαν όψιμα το έθνος ως «κοινότητα πεπρωμένου» ανθρώπων με κοινή ιστορική καταγωγή και πορεία. Όμως η κρίση της παγκοσμιοποίησης δεν έφερε ανάλογα αποτελέσματα στην Ελλάδα. Αντί να ενισχύσει την εθνική αρχή, η κρίση οδήγησε αντιθέτως στο αίτημα μιας πολιτικής ολοκλήρωσης της ... παγκοσμιοποίησης, η οποία θα αναλάμβανε μέσω κεντρικών θεσμών, μία δίκαια ανακατανομή του πλούτου επί γης! (Γιώργος Παπανδρέου σε λόγο του προς το ελληνικό κοινοβούλιο το φθινόπωρο 2008). Γιατί; Διότι η Ελλάδα είναι οχυρό της παγκοσμιοποίησης, ή αλλιώς πιλοτικό πείραμα της παγκοσμιοποίησης. Εδώ επικεντρώνεται η επιχείρηση διείσδυσης στους κρατικούς θεσμούς, στα ΜΜΕ, στην Παιδεία, στην εξωτερική πολιτική. Εδώ εφαρμόζονται οι μέθοδοι της "κοινωνικής μηχανικής" (social engineering), εδώ εξαγοράζονται και χειραγωγούνται σε πρωτοφανή κλίμακα οι συνειδήσεις. Εδώ δρουν εκατοντάδες μη-κυβερνητικές οργανώσεις και κλιμάκια πρακτόρων. Εδώ δρουν με παγκόσμια πρωτιά (όπως αποδείχθηκε από τα γεγονότα του τέλους του 2008) ανεμπόδιστα οι σκοτεινοί τρομοκράτες των αστικών κέντρων. Αριστοτεχνική ως εκ των αποτελεσμάτων της παρουσιάζεται η διείσδυση της αντεθνικής και ανθελληνικής σκοτεινής δύναμης στους μηχανισμούς του κράτους, το οποίον φαίνεται να έχει σε μεγάλο βαθμό στραφεί εναντίον του έθνους, του ίδιου έθνους το οποίο εν τούτοις εντέλλεται να προστατεύσει. Αν και το κράτος δεν δημιουργεί έθνος, ίσως όμως δύναται, αν μεταστραφεί προδοτικά, να καταστρέψει το έθνος.