Από τις σελίδες των πεπρωμένων του χθες! Παιδικά, ερωτικά παιχνίδια στη σκιά του θεού έρωτα... Λευκά Εντελβάις τα δάκρυα της Πούλιας. Σ’ αγαπώ! Και ήταν τόσο αθώο. Άφραστη ομορφιά! Αυτό το υπέροχο πλάσμα, ήταν η σμιλευμένη στης ψυχής τα καρνάγια οπτασία, το ακρόπρωρο στο τρεχαντήρι της καρδιάς, το είδωλο μιας άλλης θεότητας. Η Πηνελόπη της δικής μου Ιθάκης. Σμαράγδια ακατέργαστα των ματιών οι ανταύγειες εκεί στο ακρογιάλι του αη Γιάννη. Ακόμα και ο ήλιος ντράπηκε εκείνη τη μοιραία, την πρώτη μέρα, από την ομορφιά της και έκρυψε για λίγο το χαμόγελο του πίσω από ένα λευκό συννεφάκι. Ερωτική θύελλα στο πεπρωμένο της δικής μου Μούσας, της δικής μου Ερατώ. Απάγκιο στο μελαχρινό φεγγάρι του Γενάρη. Τα βελούδινα βέλη του έρωτα εκείνης της χειμωνιάτικης νύχτας, διαπέρασαν κανόνες, μα και λογική... Η Αλεξάνδρα του δικού μου πεπρωμένου.