When I was 64 Είδα τον χρόνο να διαστέλλεται κι εμένα να γίνομαι αργός θεατής του, να μην τον προλαβαίνω παρόλα αυτά Είδα τον χρόνο να συστέλλεται Τις αποφάσεις να σωρεύονται και τις επιλογές να με ξεπερνάνε. Είδα τον χρόνο να περνάει και να χάνεται Είδα τη ζωή μου ως λάθη και παραλείψεις κυρίως Είδα και μικρά θαύματα Είδα για χρόνια τη ζωή μου ως θεατής Προσπάθησα, κάποτε, σαν να μπορούσα να την αλλάξω Είδα τον χρόνο σαν ελευθερία Είδα τον χώρο σαν φυλακή Είδα την τέχνη ως σωτηρία Είδα εν μέρει τη ζωή τεράστια Χαμένος άλλοτε στο έλασσον κι άλλοτε στο μείζον Πότε να είναι αργά και πότε να είναι νωρίς Αδιακρίτως Δεν κουράστηκα να επιθυμώ κι ας κουράστηκα Τελευταία Είδα κι έμαθα αρκετά για να θέλω κι άλλα κι άλλους ανθρώπους άλλοτε ίδιοι κι άλλοτε διαφορετικοί Είδα το ωραίο και το άσχημο Το καλό και το κακό από νωρίς Είδα τον συμβιβασμό, την ταπείνωση Είδα την ανάγκη, τη ματαίωση Είδα την απελπισία τα 'ζησα Είδα όμως και την ανταμοιβή Του κόπου, της προσπάθειας και χάρηκα Είδα τον κόσμο άδικο, τον έζησα Είδα όμως και τον έρωτα, την αγάπη και τη φιλία Είδα την αποδοχή και την καλοσύνη Κι είμαι ευγνώμων Είδα τη γέννηση της ζωής τη συνέχεια Είδα και την αναπόφευκτη απώλεια Για να κλείσει ο κύκλος Είδα τον κόσμο μας αυτόν απλό και περίπλοκο Τακτοποιημένο και χαοτικό Εκεί που λες τον κατάλαβα να εκφεύγει «Πολλών δ’ ανθρώπων ίδεν άστεα και νόον έγνων» Είδα, έναν χρόνο ακόμα, έγνων κι (εν) οίδα, ακόμα, ότι ... Κι ευχαριστώ για όλα. [...]