ΚΑΠΟΙΟΙ... Κάποιοι λιγοστεύουν χωρίς ανάγνωση τ’ ανοιχτό μέτωπο του κήπου, την εσπέρα της τριαντάφυλλης ακολουθίας, την αυτόχθονη μυσταγωγία του ήχου και τον ασίγαστο ψίθυρο της μικρής Ευδοκίας, που μερόνυχτα διαβάζει τον ορίζοντα στο φρύδι της μέρας. Κάποιοι περιφέρουν ακόμη την επιτύμβια σμίλη της ποίησης και τ’ αμυγδαλωτά μάτια της Πηνελόπης. Κάποιοι αφομοιώθηκαν τις αιχμηρές παραστάδες του λευκού τοίχου ή το γλαυκό πλήρωμα του απείρου και λιγοστεύουν αγόγγυστα τον άνθρωπο μέσα τους. Κάποιοι, της εράσμιας νιότης το σκάφανδρο κρεμάσανε στο αίολο ρεύμα της ουτοπίας. Κάποιοι μετάλλαξαν την ψυχή τους -ανερυθρίαστοι νεοσσοί τροπαιούχοι- με νήπια στενάγματα χορικά, -τ’ ανιστόρητου χτες καλαμάρηδες- χωρίς αιδώ κι’ ανάγνωση, χωρίς το δίχτυ του χρόνου και χωρίς λυχνοστάτες.