Μικρός μ' άρεσε το παιχνίδι «όλοι τους και μόνος μου». Αλλά και τώρα που μεγάλωσα, το ίδιο «γοητευτικά ανώφελο» παιχνίδι παίζω. Ένα παιχνίδι που μπορεί να μην κερδίζεις ποτέ, αλλά δεν έχεις τίποτε και να χάσεις. Τουλάχιστον να μην τους δώσεις τη χαρά ότι σε νίκησαν. Τη μόνη χαρά που νιώθουν οι πνευματικά πληβείοι και οι συναισθηματικά στερημένοι. Όλοι εκείνοι δηλαδή που ζευγαρώνουν αλλά δεν πολλαπλασιάζονται, που γονιμοποιούνται αποκλειστικά από μίσος και ζήλια, τρεφόμενοι με μέλανα ζωμό και μαύρο γάλα. Το 90% των φιλικών σχέσεων, των «συμμαχιών», των ερώτων ακόμη, στις μέρες μας εδράζεται κυριολεκτικά στο κοινό μίσος που συνενώνει τα ετερώνυμα και ονοματίζει τ' ανώνυμα. Μισώ άρα υπάρχω. Και μάλιστα υπάρχω μόνο και μόνο γιατί με συντηρεί ο φθόνος προς ό,τι δεν μπορώ να είμαι και ό,τι αδυνατώ να φτάσω. Και η αγάπη; Ο έρωτας; Ε. μην τα περιμένετε όλα από ένα βιβλίο.Τα σύμμεικτα κείμενα αυτής της συλλογής είναι πρωτίστως ασκήσεις ύφους, μαγγανείες της γραφής, οι οποίες πάντως συστηματικά αλληλοαναιρούνται. Τα περισσότερα είναι αυτοβιογραφικού χαρακτήρα και αδημοσίευτα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)