Με βάφτισαν Νικολέττα. Στην πορεία έγινα Νίκη. Εκ των υστέρων έμεινα ένα σκέτο Ν. Ν στο στόμα τους. Για τον εγκέφαλό τους ούτε λόγος. Είχαν πολύ μικρή μνήμη για να χωρέσω ολόκληρη. Έπειτα με ξάπλωσε ο θάνατος κάτω. Μου πάγωσε τα μάτια και μου σφράγισε το στόμα. Συνέχισα να γράφω ακίνητη, από αυτή τη θέση. Όχι για να πείσω εσάς, αλλά για να πείσω εμένα ότι ακόμα ζω. Ότι ο θάνατος ήταν όχι το τέλος, αλλά η αρχή. Ότι η αγάπη δεν έχει ούτε άσπρο χρώμα, ούτε μαύρο. Η αγάπη έχει μόνο αγάπη. Και τελικά με έπεισα...