Αν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για ένα γεγονός στην περίπτωση του Τόμας Στερνς Έλιοτ, τότε αυτό δεν είναι παρά η αμφισημία του. Η αμφισημία ή, αν προτιμούμε, η «διττότητα». Η τειρεσιακή διττότητα την οποία ο ίδιος ο ποιητής επέλεξε απολύτως συνειδητά προκειμένου να φέρει την ποιητική του προσώπου του στα μέτρα του οικουμενικού, αποκαλύπτοντας με τον τρόπο της απόκρυψης και αποκρύβοντας με τον τρόπο της αποκάλυψης. Στη μετάφραση του Γιάννη Αντιόχου, που περιλαμβάνει τα έργα Η Έρημη Χώρα, Το Ερωτικό Τραγούδι του Τζ. Άλφρεντ Προύφροκ και Οι Κούφιοι Άνθρωποι, ο αναγνώστης θα συναντήσει αφενός μια νέα πρόταση ανάγνωσης αυτού του μέρους του ποιητικού έργου του Τ.Σ. Έλιοτ, βάσει της ακρίβειας των λέξεων οι οποίες επελέγησαν προκειμένου να αποδοθούν στα ελληνικά σημεία τα οποία παρέμεναν μέχρι σήμερα είτε σκοτεινά είτε παρερμηνευμένα, και αφετέρου ένα σχοινοτενές και ριζοσπαστικό επίμετρο στο οποίο ο μεταφραστής αποκαλύπτει την πραγματική φύση των προσώπων που παρελαύνουν στα ποιήματα σαν σε μια επί γης (και όχι υπό την γην) Νέκυια. Μια Νέκυια ζωντανών και όχι νεκρών, καθώς και μια Νέκυια νεκρών που καταδικάστηκαν να ζήσουν. Σε ανοιχτό «διάλογο» με παλαιότερες και νεότερες, ιστορικές και μη μεταφράσεις, με εκτενή σχολιασμό, σημειώσεις, ελληνική και ξένη βιβλιογραφία, σκοπός αυτού του βιβλίου δεν είναι μόνο η διάνοιξη ενός νέου αναγνωστικού δρόμου στην απαιτητική αυτή «Χώρα» του συνόλου του ελιοτικού έργου, αλλά και μια πρόκληση απευθυνόμενη στον ίδιο τον μεγάλο ποιητή, του οποίου η διάνοια ανατέμνεται σήμερα, σε ένα σήμερα κατά το οποίο η ιστορική σπείρα συγχρονίζει πια τον 20ό με τον 21ο αιώνα, φέρνοντας ίσως την ίδια «στέγνια» (κατά τον Γιώργο Σεφέρη), τον ίδιο άγονο καιρό, την ίδια ερημιά που εμείς οι άνθρωποι του παρόντος θα πρέπει, σαν να ακούγαμε μια φρικαλέα μαντεία, να φοβηθούμε.