καλοκαίρι στυφό μαραμένο τετράδιο δίχως μια στάλα ποίημα πότε λιγόστεψε η βροχή; πότε στεγνώσαμε από τη θάλασσα; απ’ την αγάπη; και γίναμε ξερό ρυάκι φίδι χωμάτινο που κυλιέται στ’ αγκάθια; * ξερό ρυάκι λεωφόρος του τίποτα ορδές μυρμηγκιών σε διατρέχουν αναβάλλοντας επ’ άπειρον την ονοματοθεσία σου * καλοκαίρι ο δάσκαλος κλείνει την τσάντα όπως ο μελλοθάνατος σκάβει τον λάκκο του * βιβλία που αποστηθίσαμε και σχίσαμε την άλλη μέρα τετράδια που ρίξαμε στον κάδο ένα μολύβι θα φυτέψω στην αυλή να ανθίσουν οι λέξεις που ακούσαμε κι ανατριχιάσαμε κρυφά σαν φύλλα * εκεί που δένει ο κισσός κι η λαμαρίνα στην πίσω σκάλα πάνω απ΄ το γκαράζ κρυμμένο το βάζο με τις πεταλούδες γυάλινη ελευθερία καλοκαίρι στην πόλη * To βουνό μασουλά τον ήλιο τον καταπίνει καθώς η νύχτα χωνεύει τη μέρα το μαύρο δεν είναι χρώμα -είναι στομάχι της λήθης * το ποίημα δεν είναι ποίημα -είναι φεγγάρι κουκούτσι αμάσητο στο λαρύγγι του χρόνου * ακίνητη νύχτα όρθια αστέρια κάποια λιποθυμάνε