Αυτό το έργο είναι ξόρκι μη λήθης της σοφίας των "γιγαντομάχων περί της ουσίας", μιας σοφίας η οποία παραμένει "ωφελίμη προς τας πολιτείας και τον βίον τον ανθρώπινον", και που η επιστροφή σ' αυτήν σημαίνει επαλήθευση της ηρακλειτικής αρχής: "Οδός άνω και κάτω μίη", του λεγόμενου από τον Αρχύτα ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν, μόνο, αν δεν γνωρίζουν να ενώνουν την αρχή με το τέλος, καθώς και της νεότερης παροιμίας: "Όποιος ρίχνει μια σφαίρα στο παρελθόν, κινδυνεύει να χτυπηθεί από μια σφαίρα στο μέλλον".