Όπως γίνεται αντιληπτό από τους δύο αυτούς τόμους με τις επιφυλλίδες του, αλλά και από τους προηγούμενους που είχε επιμεληθεί ο ίδιος, ο Μάριος Πλωρίτης δεν υπήρξε δημοσιογράφος με την τρέχουσα σημασία της λέξης. Μολονότι τα περισσότερα βιβλία του τα συγκροτούν κείμενα που έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες, και μολονότι ο ίδιος δεν έγραψε ποτέ μυθιστόρημα, διήγημα ή θεατρικό έργο, ο Πλωρίτης ανήκει σε μια μεγάλη σχολή συγγραφέων, όπως είναι ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Άγγελος Τερζάκης, αλλά και πάμπολλοι άλλοι, που ανάλωσαν συστηματικά τις δυνάμεις τους τόσο στον ημερήσιο όσο και στον περιοδικό Τύπο. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι οι εφημερίδες αναπτύχθηκαν και μέστωσαν χάρη στην καθημερινή συμβολή των δημιουργών αυτών, ώστε να διατηρούν ακόμη και σήμερα όση υπόληψη τους έχει απομείνει, σε μια χειμαζόμενη για τον Τύπο εποχή. Θα ήταν ωστόσο παράλειψη να μην υπογραμμίσει κανείς ότι, παράλληλα, σφυρηλατήθηκε ο λόγος και το πνεύμα των ίδιων των δημιουργών, με έναν ειδικό, έξοχο τρόπο, καθώς η επαφή με πλατιά στρώματα αναγνωστών δημιουργεί ιδιαίτερες υποχρεώσεις. Υποχρεώσεις που δικαιούται να τις αγνοεί κανείς όταν οικοδομεί ένα αποκλειστικά προσωπικό έργο.