Αννίτα, τι νομίζεις πως είναι η θρησκεία; Μια υπόθεση ονείρου και φαντασίας. Κάτι σαν το θέατρο και το σινεμά. Το μυθιστόρημα. Πόσες φορές έχεις πιάσει τον εαυτό σου να κλαίει στην προβολή μιας ταινίας; Πόσοι ποταμοί δακρύων έχουν χυθεί στη θλιβερή ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας; Για την Κυρία με τις Καμέλιες; Κι όμως όλοι ξέρουμε πως αυτοί που παριστάνουν αυτά τα πρόσωπα δεν είναι παρά επαγγελματίες ηθοποιοί. Ξαναπάμε στη θρησκεία. Εδώ την θέση των ηθοποιών την έχουν οι παπάδες. Αναπαριστούν κι αυτοί με τον τρόπο τους μια μυθοπλασία. Ποιος είναι τόσο ηλίθιος να πιστεύει πως ένας καλοκάγαθος γέροντας έπλασε τον κόσμο σε έξι μέρες; Αυτό το απέραντο Σύμπαν; Η επιστήμη έχει αποδείξει περίτρανα πως πρόκειται για ένα παραμύθι. Κι όμως οι άνθρωποι προτιμούν το παραμύθι παρά την πραγματικότητα. Γιατί θέλουν να πιστεύουν πως υπάρχει Κόλαση και Παράδεισος. Αλλιώς θα πρέπει να παραδεχτούν την πικρή αλήθεια, πως με το θάνατο χάνεται η ταυτότητα τους και διαγράφονται δια παντός απ’ τη συνείδησή τους. Δεν ξέρω αν υπάρχει αυτό το Χερουβείμ. Θέλω όμως να υπάρχει…