Στη μικρή αυλή στη μεγάλη γειτονιά τα παλιά μας σκεύη γεμάτα βασιλικούς, αμάραντους και μενεξέδες, έλαμπε μέρα-νύχτα η ζωή μας Κι εκείνο το κυματάκι έπαιζε με το φτερό του γλάρου στην ακρογιαλιά σε βράχο κοφτερό, ανέμελο και ξένοιαστο, ατρόμητο στο βουητό του χάρου Όσο και να λάμπει αυτός ο κόσμος, μέσα του έχει μία νύχτα Πατώ στις λέξεις και βγάζω νοήματα, πατώ στα νοήματα και δεν βγάζω λέξη Η αλωνιστική μηχανή πέρασε πάνω απ’ το κίτρινο χωράφι και πήρε μαζί της τον Ιούνιο Τα τελευταία χρυσά κορφόφυλλα της λεύκας του φθινοπώρου σε χαιρετούν κι εσύ δακρύζεις