Ο ευγενικός Μάρτιν Λυντς - Γκίμπον υποθέτει τον εαυτό του κύριο μιας ευχάριστης κατάστασης: έχει μια ωραία σύζυγο που τον λατρεύει και τη λατρεύει και μία τρισχαριτωμένη ερωμένη που αγαπά τρυφερά. Όταν η "χρυσαφένια" γυναίκα του Αντωνία τον αφήνει στα κρύα του λουτρού γιατί ερωτεύεται τον κολλητό φίλο του, ο κλονισμός θα οδηγήσει τον Μάρτιν σε μια πλήρη αναθεώρηση της ερωτικής του θεώρησης. Το νέο του πάθος θα έχει την αδίστακτη και παρανοϊκή βεβαιότητα ενός εφιάλτη. ... Η Αντωνία κάθισε πάλι στο κρεβάτι και με παρακολούθησαν και οι δύο να φεύγω. Το φως από τα κηροπήγια έλαμπε πάνω στο χρυσαφένιο κεφάλι της και στο δικό του, το μαλακό κι ασημί. Με παρακολουθούσαν, χαμογελώντας, εκείνη απέραντα απαλή και τρυφερή, αυτός ευθύς, γεμάτος αυτοπεποίθηση, σπινθηροβόλος. Κατά μήκος του άσπρου κρεβατιού οι ώμοι του έγερναν ο ένας πάνω στον άλλο, κι εκείνοι έλαμπαν αναψοκοκκινισμένοι προς το μέρος μου μέσα από το λευκό και χρυσαφί φως. Έκλεισα την πόρτα στα πρόσωπά τους όπως κάποιος θα ΄κλεινε τη θύρα κάποιας πολυτελούς λειψανοθήκης ή ενός εξαίσιου τριπτύχου. Το φως έμεινε κλεισμένο από μέσα.