"Yet here's a spot. Out, damned spot! Out, I say", ψιθυρίζει η Λαίδη Μάκβεθ, τρίβοντας τα χέρια της μέσα στον ύπνο της, στον Μάκβεθ του Σαίξπηρ. "Εδώ υπάρχει ένας λεκές. Φύγε, λεκέ καταραμένε! Φύγε, σου λέω", ψελλίζει, αλλα ο λεκές του αίματος δεν φεύγει. Αν και διάφανος. Λες και είναι ανεξίτηλος. Στο χρόνο, στη μνήμη, στην καρδιά. Μια στιγμή μια ζωή (;)- αρκεί. Μια αιτία. Κι ένα χέρι. Για να γίνει ο αιμάτινος λεκές ανεξίτηλος. Στο χρόνο, στη μνήμη, στην καρδιά. Στη διάφανη θήκη. Τη δική του. Των αποδείξεων. Μια στιγμή -μια ολόκληρη ζωή- αρκεί. Μια αιτία. Κι ένας πυροβολισμός. Πραγματικός. Συμβολικός. Ποιος το ξέρει, πριν σηκώσει το περίστροφο; Ποιος υποψιάζεται τον εαυτό του ως ικανό, πιθανό δράστη; Οι συγκεκριμένοι ήρωες, όχι. Ή μήπως ναι; Στους δέκα Πυροβολισμούς, οι ήρωες μας μεταφέρουν σε αστυνομικά τμήματα, διαδρόμους εντατικής, κρεβατοκάμαρες ή τηλεοπτικά πλατό, αλλά και αίθουσες δικαστηρίων, σελίδες ημερολογίων, καμπίνες αεροπλάνων ή ντιβάνια ψυχαναλυτών. Για να μοιραστούν μαζί μας τη στιγμή που τράβηξαν τη σκανδάλη, αλλά και όσα τους όπλισαν με ένα περίστροφο. Πραγματικό. Συμβολικό.