Δεν έχει άκρη η ρίζα μου. Δεν στεριώνω. Δεν στέκομαι. Όπου δεν έχει τέλος αναπαύομαι. Και συ ουρανέ των σπλάχνων μου, ποτέ σου δεν λανθάνεις, γλυκά με ξεριζώνεις. Στην επανάληψη να μοιάζεις μ’ ένα ανθάκι. Στην πτώση του αθώο χρωματίζει τους δρόμους που εβρέθηκε πρηνής. Στην επανάληψη να μοιάζεις τ’ ουρανού. Τα βήματα σ’ αφήσανε μονάχο, γιατί, εφύτρωσες φτερά; Στα βάθη αναδύομαι. Σκουντά μια γαλαζόπετρα την κυανή μου αύρα. Μικρός είμαι κι ασήμαντος μέσα στο πουθενά, ατάραχος βουλιάζω. Τα ρηχά είναι που με πνίγουν.